Kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa
Ks. Mariusz Frukacz
Czas Wielkiego Postu to wysiłek duchowy o „wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka” (św. Jan Paweł II). To bardzo trudna, wewnętrzna praca. Każdego dnia muszę wybrać dobrze. Bóg stawia przede mną wybór: życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Muszę umieć dokonać właściwego wyboru. Nie przywiązywać mojego serca do wymiarów doczesności, ale pamiętać, że jest wieczność. Muszę walczyć o duszę.
W życie człowieka wpisana jest tajemnica wieczności. Trzeba coś stracić ze swojego życia dla Jezusa, żeby uratować życie, naszą wieczność. W naszej codzienności jesteśmy atakowani krzykliwymi reklamami, które proponują nam filozofię „chwytania życia” takiego, jakim ono jest. W tej filozofii nie ma miejsca na wyrzeczenie, wzięcie krzyża. Jest natomiast pusta zabawa, która donikąd nie prowadzi. Można zdobywać cały świat, mieć wszystko, ale być człowiekiem nieszczęśliwym. Tymczasem trzeba zadbać o własną duszę, zatrzymać się na chwilę, pomyśleć o wieczności. Watro uchwycić się Jezusowego programu, Jezusowej filozofii życia. Na Wielki Post warto sięgnąć po dobrą lekturę duchową, taki duchowy przewodnik, np. „Dzienniczek” św. s. Faustyny i „Dziennik duszy” św. Jana XXIII.
