Start    Rozważania do liturgii

Rozważanie "Żyć Ewangelią" (24 XII 2022)

"Żyć Ewangelią" (wyd. Pomoc)

Już za chwilę zasiądziemy do stołu wigilijnego, aby cieszyć się z narodzenia naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. W Nim bowiem wypełni się wszystko, co Bóg zapowiedział przez usta swoich proroków na przestrzeni wieków i zaspokoi tęsknoty tych, którzy oczekiwali na przyjście Mesjasza. On, Jezus Chrystus – Światło, rozproszy wszelkie mroki i ciemności tego świata, aby człowiek mógł podążać za Bogiem już nie po omacku, ale drogą prawdy, wiary i miłości. On przychodzi, aby wszyscy, którzy Mu zaufają, mogli cieszyć się pełnią Bożego życia. On na końcu swojego życia skieruje nasze myśli i pragnienia ku czemuś jeszcze większemu, bo ku wprost niewyobrażalnej, ale realnej perspektywie, którą jest życie wieczne, a którą sam ukaże swoim zmartwychwstaniem.

Zanim jednak liturgia wprowadzi nas w radosny nastrój Bożego Narodzenia, mamy piękny hymn uwielbienia wypowiedziany przez Zachariasza, który cieszy się z narodzenia swojego upragnionego syna Jana, który przygotuje drogę Jezusowi.

Po odzyskaniu mowy – którą Zachariasz stracił, bo nie uwierzył słowom anioła, zapowiadającego mu narodzenie syna pomimo podeszłego wieku jego małżonki Elżbiety – Zachariasz pod wpływem Ducha Świętego wypowiada piękny hymn pochwalny zwany BENEDICTUS (pieśń Zachariasza):

Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił...

Papież Benedykt XVI komentując słowa Zachariasza, powiedział:

Również narodzinom Chrzciciela towarzyszy modlitwa: pieśń radości, uwielbienia i dziękczynienia, którą Zachariasz wznosi do Pana i którą odmawiamy codziennie rano w Jutrzni, «Benedictus», uwydatnia działanie Boga w historii i profetycznie wskazuje misję jego syna Jana: poprzedza on Syna Bożego – który stał się ciałem – by Mu przygotować drogi. Życie chrześcijańskie wymaga, że tak powiem, «męczeństwa» codziennej wierności Ewangelii, a więc odwagi, potrzebnej, by pozwolić Chrystusowi, by wzrastał w nas i nadawał kierunek naszym myślom i uczynkom. Może to nastąpić w naszym życiu tylko wtedy, kiedy więź z Bogiem jest mocna. Modlitwa nie jest czasem straconym, nie jest odbieraniem czasu działaniu, nawet apostolskiemu, a wręcz przeciwnie: tylko wtedy, gdy potrafimy pielęgnować życie modlitwy wiernej, stałej i ufnej, Bóg da nam zdolności i siłę, by żyć w sposób szczęśliwy i pogodny, pokonywać trudności i z odwagą dawać Mu świadectwo (Audiencja generalna 29 sierpnia 2012, Castel Gandolfo).

Z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi... Rodzi się Syn Boży, Bóg Mocny, Książe Pokoju. Syn Boży schodzi na ziemię, aby nas pojednać ze swoim Ojcem i sobą nawzajem, aby dać nam nadzieję i pokój, który skradł nam szatan.

Oby te obietnice związane z rodzącym się Jezusem nie zostały przyćmione przez zewnętrzną oprawę świąt. Aby już teraz urzeczywistniały się w naszym życiu. Aby nasze serca nie były zamknięte na drugiego człowieka.

Panie Jezu, Książe Pokoju, pomóż nam radośnie przeżyć wigilijny wieczór wprowadzając swoje światło w serca wszystkich wspólnie łamiących się opłatkiem i spożywających kolację wigilijną.

Panie, zasiądź pośród nas, zjednocz nas, napełniając miłością i pokojem, Twoim pokojem. Amen.