Rozważanie "Żyć Ewangelią" (5 XII 2022)

"Żyć Ewangelią" (wyd. Pomoc)

Dzisiejsza Ewangelia zaczyna się jak piękne opowiadanie: Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Ta krótka informacja mówi po prostu o tym, że za Jezusem szli też uczeni w Prawie i faryzeusze. Jezus zaś mógł uzdrawiać. Mogłoby się zdawać, że ci ludzie byli bardziej niż inni przygotowani na przyjście Mesjasza, a przede wszystkim na rozpoznanie Go, bo przecież lepiej niż inni znali Pisma, znali proroctwa o Mesjaszu, np. ten fragment z proroka Izajasza (Iz 35, 1-10), z pierwszego czytania dzisiejszej liturgii słowa: Nie bójcie się! Oto wasz Bóg. (...) On sam przychodzi, by zbawić was. Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie. Paradoksalnie zaś właśnie oni, choć patrzyli na życie Jezusa, widzieli cuda, które działy się na ich oczach, a jednak nic nie rozumieli. Nie potrafili skojarzyć tego, o czym czytali z tym co widzieli. Prości ludzie zaś, chorzy, biedni, a nawet grzesznicy, odrzucani przez innych, byli w stanie w Niego uwierzyć. Czy czasem dziś nie jest podobnie? Czy studia teologiczne i inne nauki są gwarantem przymnożenia wiary? W dzisiejszej Ewangelii można zobaczyć determinację ludzi, którzy chcieli pomóc choremu człowiekowi. Nie mogąc wejść drzwiami, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: «Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy». Jak zwykle serca i umysły uczonych w Piśmie i faryzeuszy były zamknięte. Oni – jak i niestety współcześni nam – występowali z pozycji prokuratorów, a nie ludzi otwartych. Nie dopuszczali myśli, że ten człowiek, Jezus, może mówić prawdę. Wiedzieli, że tylko Bóg może odpuszczać grzechy, ale nawet nie dopuścili myśli, że ten, który przed nimi stoi, rzeczywiście jest Synem Bożym, a więc Bogiem. Czasem zakodowane w głowach schematy myślowe zaślepiają człowieka. Brak otwartości często pociąga za sobą fałszywe oskarżenia. Zbyt łatwo człowiek – także współczesny – szufladkuje ludzi na podstawie kilku słów czy jakiegoś jednego zdarzenia, tak jakby coś podobnego było możliwe. Dlatego Jezus nauczał mówiąc: Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni. Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: «Cóż jest łatwiej powiedzieć: „Odpuszczają ci się twoje grzechy”, czy powiedzieć: „Wstań i chodź?” Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» – rzekł do sparaliżowanego: «Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu!» I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Ten trudniejszy cud odpuszczania grzechów złożył Bóg w ręce kapłanów. Czy jesteśmy świadomi tego cudu, który dokonuje się na naszych oczach każdego dnia? Zdrowie fizyczne, choć bardzo ważne dotyczy tylko tych kilkudziesięciu lat na tej ziemi. Odpuszczenie grzechów otwiera drogę do wiecznego szczęścia. W tym trudnym świecie walki z Kościołem, walki z moralnością chrześcijańską – czyż nie warto by było wziąć przykład z Jezusa, który dokonywał także znaków widzialnych, aby pokazać szemrzącym, że ma moc, której nie może mieć zwykły człowiek? A jaki był skutek? Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj».

Panie Jezu, jakże wielu jest dziś sparaliżowanych ciężarem grzechów, szczególnie niewiary w Twoje miłosierdzie, a nawet istnienie. Gorąco więc proszę o łaskę wiary dla nich, a jeśli trzeba, to daj mi determinację i możliwość przyprowadzenia ich do Ciebie, aby i dla nich Twoja święta krew nie była przelana daremnie. Amen.