Start    Rozważania do liturgii

Rozważanie do liturgii z dnia 2024-10-27

O co proszę? O głębokie doświadczenie prawdy, że Jezus nie przestaje litować się nade mną

Krzysztof Wons SDS/Salwator

Przeczytaj Ewangelię z dnia 2024-10-27

Wmieszam się w tłum ludzi, który ciśnie się na Jezusa u bramy miasta. Zobaczę niewidomego żebraka przy drodze i wsłucham się w jego przejmujące, coraz głośniejsze wołanie. Błaga Jezusa o litość nad sobą. Inni krzyczą, aby umilkł (ww. 46-48).

Spróbuję wczuć się w nędzny los Bartymeusza. Przypomnę sobie sytuacje z mojego życia, kiedy czułem się jak żebrak i błagałem o litość nad sobą. Co to było za doświadczenie? Jak wtedy obchodzili się ze mną ludzie? Jak wówczas wyglądała moja modlitwa?

Będę kontemplował spotkanie Jezusa z niewidomym (ww. 49-51). Jezus słyszy krzyk żebraka. Przystaje i każe go przywołać. Zobaczę reakcję żebraka: zrzuca z siebie płaszcz, zrywa się i przychodzi do Jezusa.

Uświadomię sobie, że Jezus codziennie przechodzi moimi drogami. Przystaje przy mnie. Pyta o moją codzienność, o to, czego mi potrzeba. Czy Go zauważam? Czy potrafię zrywać się jak niewidomy i biec do Niego? Czy żyje we mnie uczucie przylgnięcia do Jezusa?

Wyobrażę sobie Jezusa, który przywołuje mnie i pyta: „Co chcesz, abym Ci uczynił?”. Co chciałbym Mu teraz powiedzieć? Co jest moim największym pragnieniem?

„Twoja wiara cię uzdrowiła” (w. 52). Jezus uświadamia mi, jak wielka moc tkwi w mojej wierze. On sam jest zdolny uzdrowić nawet ślepego. Nie ma takich schorzeń, którym nie potrafiłby zaradzić. Pyta jednak o moją wiarę. Od niej uzależnia działanie swojej mocy.

Czy wierzę głęboko w Jezusa, który uzdrawia? W serdecznej rozmowie z Jezusem będę Go prosił o dar silnej wiary. Uczynię to moją intencją na najbliższy tydzień. W częstym akcie strzelistym będę powtarzał z ufnością: „Jezusie, ulituj się nade mną”.