Start    Rozważania do liturgii

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię

Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski

Opiewając wspaniałość i piękno stworzenia, starotestamentowy psalmista błogosławi Boga, którego Duch napełnia wszystko i odnawia oblicze ziemi. Dar życia oraz istnienie i trwanie świata są dziełem Boga, w którym objawia On coś ze swojej natury. Każde życie jest owocem i znakiem Ducha Bożego. Aczkolwiek Stary Testament nie ma jeszcze takiego rozeznania o Bogu, jakie przyszło wraz z Nowym Testamentem, wysławia Go i przeczuwa bogactwo Jego wewnętrznego życia objawione w tajemnicy Trójcy Świętej.

Duch Święty, jako dar zmartwychwstałego Pana, pochodzi od Ojca i Syna. W Wieczerniku dopełniają się zapowiedzi z okresu ziemskiego życia Jezusa: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Wylanie daru Ducha skutkuje władzą odpuszczania grzechów, w czym najpełniej wyraża się Boże Miłosierdzie. Jego rezultatem jest pokój, rozumiany jako pełna wewnętrzna harmonia człowieka, która łączy go z Bogiem i z innymi ludźmi. To pozwala pokonywać wszelkie obawy i lęki, uzdalnia do mężnego wyznawania Boga. Apostołowie przezwyciężyli dotychczasową apatię i strach nie własnymi siłami, lecz dzięki mocy Ducha Świętego.

Pogłębienie i potwierdzenie nowej tożsamości wyznawców Chrystusa nastąpiło w dniu Pięćdziesiątnicy, upamiętniającym dar Prawa przyjętego przez Mojżesza na Synaju. Jerozolimski Wieczernik na górze Syjon staje się nowym Synajem, na którym Bóg objawia swą wolę i tworzy „nowy Izrael”. Jak przymierze na Synaju dało początek ludowi Izraela, tak zesłanie Ducha Świętego sprawiło, że na fundamencie Krzyża i Zmartwychwstania rodzi się Kościół. Dar języków wskazuje, że Jego posłannictwo nie ogranicza się już do jednego narodu, lecz obejmuje całą ludzkość. Odtąd wszyscy ludzie mogą słyszeć w swoich językach Ewangelię o wielkich dziełach Bożych, których apogeum stanowi Jezus Chrystus. W tym samym dniu ukazuje się też prawdziwy sens wybrania Izraela, ukierunkowanego ku duchowemu dobru całej ludzkości. Podzielona ludzkość została zjednoczona i obdarowana Duchem Świętym, dzięki któremu – analogicznie jak stworzony świat – Kościół się nieustannie odradza. Udzielając życia wyznawcom Chrystusa, Duch Święty uzdalnia ich do dawania świadectwa o Bożej dobroci.

Kościół stanowi wspólnotę wiernych, którzy bardzo się od siebie nawzajem różnią. Pochodząc z różnych ras, kultur i języków, mają różne aspiracje i cele, są więc bardzo podatni na rozmaite podziały. Mają one zresztą często miejsce, co potwierdza ludzkie oblicze Kościoła. Ale mimo to Kościół stanowi jedność, bo ożywia go ten sam Duch, który objawia się i udziela dla wspólnego dobra. Ostrzegając Koryntian przed zgubnymi podziałami, św. Paweł podkreśla, że wiara chrześcijańska jest owocem Ducha, z którego wynika zobowiązanie do wiernego świadectwa dawanego Bogu. Ochrzczeni w jednym Duchu mamy stanowić jedno Ciało. Wzgląd na Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa zobowiązuje, by żyć tak, jak żył Jezus.