Start    Rozważania do liturgii

Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?

Ks. Dr Marek Chrzanowski

Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?
– pytamy dzisiaj za Janem. Trudno nam w codzienności
zobaczyć Twoje cuda. Szukamy spektakularnych znaków,
a nie umiemy się zachwycić tym najmniejszym: porannym
słońcem, kolejnym dniem czy uśmiechem przyjaznego nam
człowieka. Brak nam cierpliwości w czekaniu na Ciebie – być
może stąd pytania w nas pełne niepewności. Przychodzimy
dziś przed Twój majestat, prosząc o przymnożenie wiary
i łaskę przebaczenia. Wołamy: Ulituj się nad nami, Panie…

Kogo oczekuję w tym Adwencie? Oczekuję czy raczej
znów nie mam czasu? Czy koncentruję się tylko na zewnętrznej
otoczce Twojego Narodzenia, czy próbuję również przygotować
swoje serce? Jak to ze mną jest? Czy w tym szaleńczo
pędzącym świecie potrafię jeszcze na coś czekać, czegoś
oczekiwać? Czytam dzisiaj w Twoim Słowie: „Pokrzepcie
ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe. Odwagi – nie bójcie
się”. Jak ważne jest, żebym tego Adwentu – oczekiwania
nie przespał. Przecież „Jezus nie objawił się śpiącym, ale ludziom,
którzy czuwali i oczekiwali Go z wiarą i w prostocie
serca. Dla pokornych więc, ale czystych i prostych sercem, dla
tych, co czuwają, Pan zachowuje swoje pociechy. (…) Święty
Ambroży napisał: «Nie należy szukać Chrystusa leniwie, ale
z zapałem, z gorliwością»” – tak pisał św. Alojzy Orione. Nie
wolno mi przespać Adwentu, bo nie objawiłeś się śpiącym,
ale tym, którzy czuwali. Czuwać i nawracać się – to powinny
być dwie myśli przewodnie mojego życia na czas czekania na
Twoje Narodzenie. Trzeba szukać Ciebie z zapałem i z gorliwością
– inaczej serce nie będzie pałało w nas i nie odkryje
Twojej Miłości. Stawać się czystym, prostym i pokornym jak

Twoja Matka – Ta, która najpiękniej czekała na Ciebie. Daj
mi, Panie, łaskę stawania się na wzór Maryi i szukania Twojej
gwiazdy.
Wśród wielu gwiazd
na niebie
muszę odnaleźć Twoją
iść za nią
i dojść do żłóbka
mojego Nieba

Dziś wiem, że Ciebie mam oczekiwać. I pragnę, byś nazwał
mnie błogosławionym, który w Ciebie nie zwątpił. Chcę
pokrzepić swoje ręce, bo jak mówił bł. Jan Paweł II, „dłonie
są krajobrazem serca”. Im bardziej otwarte i służące pomocą,
tym bardziej stają się Twoimi dłońmi. Muszę mieć tylko
w sobie odwagę Twoich świętych – św. Alojzego Orione,
bł. Jana Pawła II. Odwagę, by nie bać się głębi i pamiętać,
że Ty jesteś. I znów zwracam swoje serce do Maryi i powtarzam
z serca za bł. Janem Pawłem II: „Aby nabrać ufności
i nadać sens życiu, ludzie muszą spotkać Chrystusa. A Maryja
Dziewica jest niezawodną Przewodniczką prowadzącą
do źródła światła i miłości, którym jest Jezus; przygotowuje
nas do spotkania z Nim” (Anioł Pański, 6 grudnia 2001).

„Ona strzeże tajemnicy radości. Jej Niepokalane Serce pełne
jest radosnego oczekiwania na przyjście Boga i na spełnienie
Jego obietnic”. Ucz mnie, Maryjo – radosnego oczekiwania
na przyjście Boga i na spełnienie Jego obietnic.